Trabzonspor’da bazı şeyler daha sezon başlamadan öyle hızlı bir şekilde tüketildi ki, tek maç üzerinden değerlendirme yapmak da hayli güçleşti. Ne desek boş şu gün. Başlı başına bir süreç aslında Avrupa mecrası. UEFA Avrupa ligi gibi bir mecrada olabilmek bile mümkünken, Konferans Ligi için bu kadar efor sarf etmek bile eleştiri konusu aslında. Kadro maliyetleri (Kime göre neye göre) büyük olunca, hele de rakiplerden büyük olunca, beklenti de ona göre artmış oldu. Bu tip maçların hikayesine geçen yıldan başlamak bile mümkünken, biz maça yine kendi içinde değerlendirmelerle başlayarak devam edelim. Kimse üzülmesin, kimse kırılmasın, kimse tavır almasın, taraftarlar üzülmüş ne gam! İlk maçın umut veren dakikalarının bir benzeri yaşanır diye düşünüyorduk açıkçası. Hoca da öyle düşünmüş olacak ki kadroda değişiklik yapmadı. Kazanan kadro muamelesi gördü ilk maçın kadrosu. Doğru uygulama gibi gözükse de; pratikte karşılık bulmadı bu tercih. Saha seyirci avantajıyla bütünleşmedi. Gol beklentisi düşük, rakip ceza sahası içinde yine yoklar oynandı. Mendy ilk maç iyiyse, rakibin onu hedef alması hesap edilemedi.
Trabzonspor kalesinde golü gördü, reaksiyon dahi veremedi. Oyunda gelişim, anlar, geçişler, inişler, çıkışlar... Sonuç kocaman bir sıfır oldu yine. İkinci yarı değişiklikler ve tepki golü getirirken normal ve uzatma dakikalarında galibiyet golü gelmedi. Dediğim gibi kredi tükenince işleri terse çevirmek zordur. Abdullah Avcı için de zor dakikalar oldu. Tüm hamlelerini yaptı ve iş penaltılara kaldı. Trabzonspor kaybetti. Avrupa’da olmak gerekiyordu. Bu taraftara Avrupa maçları işletmeniz gerekiyordu. Rakipleri Avrupa maçları oynarken Trabzonsporlular evlerinde rakiplerinin maçlarını izleyecek şimdi. Perşembelerin gelişidir bu. Birkaç yazı öncesi gibi. Tekrar tekrar yazdığım yazılar gibi. Olmuyor hocam. Yine olmuyor. Hadi herkes birbirine küssün, kırılsın şimdi. Ne fayda!